Op het toneel speelden de leden van het Cello8ctet en Raphaela Danksagmüller op blokfluiten en duduks mee, waardoor er een soort filmisch geheel ontstond. Met deze keer niet de filmmuziek alleen hoorbaar, maar de muziek op het toneel gemaakt.
Op de webiste van Orkater staat:
"Een pure formaliteit" begint als een klassieke whodunnit. De beroemde schrijver Onoff (Pierre Bokma) wordt verdacht van moord. Hij wordt opgepakt en ondervraagd door een commissaris (Porgy Franssen). Gaandeweg echter wordt de situatie diffuser en grimmiger, aangezien de schrijver zich niet kan herinneren wat hij op de avond van de moord heeft gedaan.
Een vreemd bureau heeft de commissaris: geen telefoonverbinding, geen potloden of ander schrijfgerei is er aanwezig. Er rookt niemand, wordt er gezegd, maar een van de twee medewerkers rookt voortdurend. En de zichtbaar dode planten in twee vitrines krijgen keurig water uit de gieter. Andere zaken of meer personeel is er blijkbaar niet.
Niemand gaat de identiteit van het lijk onderzoeken. En de schrijver Onoff kan zich helemaal niets herinneren van de avond waarop de moord plaatsvond. Bovendien is hij de tel van de dagen helemaal kwijt.
Zou het kunnen zijn dat ik heb zitten kijken naar een "afscheidsbrief" in de vorm van een verhaal, van de schrijver die zijn eigen moordenaar werd? Waarmee hij dan posthuum, zoals de laatste opmerking van de commissaris luidt, veel eer kan inleggen?
Het stuk wordt nog tot in mei 2015 opgevoerd in het land, dus er zijn nog veel kansen om het te gaan zien en je eigen conclusies te trekken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten