Een bijzondere omgeving voor een bijzonder concert. Op het programma vier werken van nog levende componisten, van wie er drie in de zaal zaten.

De grootste verrassing kwam na de pauze. Een enorme batterij gewone en ongewone slagwerkinstrumenten was neergezet voor de uitvoering van Kraft van de componist Magnus Lindberg. We zien een autovelg, een melkbus, schuurblokken, bloempotten, afgedankte radiatoren, een lantarenpaal, koebellen, en meer spul dat zo van de schroothoop gehaald lijkt.
Zes solisten bespelen die instrumenten, naast hun eigen instrumenten (cello, klarinet, vleugel, pauken en ander "gewoon slagwerk" en de dirigente). Het werd een feest, waarbij de vleugel op ongebruikelijke wijze bespeeld werd (met strijkstok en tokkelen) en de basklarinet voorzien was van wat water, zodat er een borrelend geluid uit kwam. Ik zat op de eerste rij; misschien niet de beste plaats voor het geluid, maar wel om te zien wat er allemaal gebeurde. En dat was bij dit muziekstuk ook zeker de moeite waard! De dirigente speelde de eerste maten mee op een scheidsrechtersfluitje en draaide zich halverwege het stuk om naar het publiek om, strak door dirigerend, haar aandeel in de geluiden met de stem uit te voeren. Op de dirigente na moesten de solisten ook regelmatig naar een andere plaats om daar instrumenten te bespelen: aan de zijkant van de tribune of bovenop de sterk oplopende publiekstribune. Het was een vrolijke boel en aan het applaus te horen, had het publiek er van genoten.
Tenslotte heb ik de Musil-marathon van het Toneelhuis, onder regie van Guy Cassiers, bijgewoond. Drie toneelstukken achter elkaar. De eerste twee delen naar het boek van Musil, Der Mann ohne Eigenschaften. Ulrich, de man zonder eigenschappen, zien we eerst als secretaris van het actiecomité dat ideeën verzamelt voor de viering van het 70-jarig keizerschap van Franz-Josef. Er wordt meer gepraat dan gedaan. Dat is ook het geval in het tweede deel, als Ulrich op de begrafenis van hun vader zijn zuster weer ontmoet. Een zoektocht naar een "andere wereld".
Het derde deel gaat over de verhouding van de schrijver Musil tot een van de personages, een moordenaar, door wie hij gefascineerd is. Beiden worden geconfronteerd met een vrouw die door hun toedoen is gestorven. De vier rollen worden door twee acteurs gespeeld op een nagenoeg leeg toneel. Met behulp van een hele batterij aan laptops en dergelijke (ik zat er vlak achter) werd een prachtige virtuele werkelijkheid op het toneel gecreëerd. Het was een lange zit, van 14 - 22.30 uur, met tussendoor drie pauzes, maar zeer de moeite waard.
En het boek van Musil: het staat al jaren op mijn lijstje van te kopen en te lezen boeken. Dat kan er nu af. Ik denk niet dat het boek me net zo zal fascineren als deze voorstelling.
Heerlijk, zo'n weekend Holland Festival!
1 opmerking:
Zo te lezen heb je je weer uitstekend vermaakt en genoten van de originele vormgeving van muziek en toneel.
Een reactie posten