"De Levant is vol microben", sprak de oma van Amos Oz toen zij vanuit Europa in Jeruzalem kwam in de zomer van 1933. Amos Oz is een van de bekendste Israëlische schrijvers en hij vertelt over zijn oma in het boek Een verhaal van liefde en duisternis.
Vanwege die microben draagt oma haar man op om elke morgen vroeg op te staan en alle hoeken van de woning goed met de flitspuit te lijf te gaan en alle matrassen en beddengoed stevig uit te kloppen (jawel, elke morgen!). Verder werden groenten en fruit stevig gekookt. Brood veegde oma een paar maal af met een vochtige doek gedrenkt in een rozeachtige chemische ontsmettingsoplossing. De vaat werd niet afgewassen maar uitgekookt. En ook zichzelf kookte oma Sjlomiet, aldus Oz, driemaal per dag om de microben uit te roeien. Als Amos bij oma mocht logeren, werd hij elke dag van top tot teen geschrobd om de vuiligheid en slijk die de lichaamsklieren elke nacht uitscheidden terwijl je sliep, te verwijderen. En dan al die onhygiënische dingen die je overdag kunt aanraken: geld, kranten, trapleuning, deurkrukken, ongekookt eten, enzovoorts. Kleren kun je pas aan als ze goed gewassen zijn en met een heet strijkijzer zijn "ontsmet" en in alle wastafels stond altijd een laagje chloor of iets van dien aard. Als ik het zo allemaal lees, word ik bijna ziek van alle desinfecterende middelen in plaats van door microben.
Het kwam me bekend voor, die angst voor onzichtbare microben in de lucht en op deurkrukken enzovoorts: de instructies om besmetting met de Mexicaanse griep te voorkomen! Oma Oz wist het allemaal al. Wij realiseren ons het nu pas: onze wereld is vol microben! Desinfecterende doekjes, papieren handdoekjes, geen handen meer geven... Zou het wennen? Of gaan we na deze winter weer gewoon over tot de orde van de dag, microben of geen microben?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten