Ruim 58 jaar geleden werd ik in dit huis geboren. Het staat er nog precies zo. De erker, de voordeur, zelfs het tuinhekje is er nog. Het rust wat uit van al die keren dat mijn opa, bij wie mijn ouders inwoonden, het netjes achter zich sloot wanneer hij door het hekje ging. De straat ademt nog dezelfde sfeer als toen ik er later ging logeren. Een rustige straat. Wel natuurlijk vol met auto's nu.Het was vreemd met zussen, neven en nichten even voor dit huis te staan. De mensen die hier woonden en die wij kenden, opa en oma, hun twee kinderen en hun partners, zijn allemaal overleden. Het huis staat er nog. Je kunt nog steeds achterom lopen naar een klein speeltuintje, een straat verder, dat maar een klein beetje aangepast is aan de nieuwe tijden.
Wat een herinneringen kwamen boven die zondagmiddag daar voor dat huis! Wat kwam ik er graag. En nu er geen familie meer woont, ook niet in de omgeving, kom je er nog eens in de twintig jaar of zo. Door bijvoorbeeld een gezellige middag met neven en nichten te organiseren in de stad en er dan langs te rijden.
1 opmerking:
Iets in dergelijke zin heb ik ook ooit gedaan met mijn drie jongens en mijn vrouw, de straat en het huis bezoeken waar ik als jongetje van zeven, acht jaar het einde van de Tweede Wereldoorlog meemaakte en een groot deel van mijn jeugd heb gesleten en voor het eerst kennis maakte met de bibliotheek, die toen nog gewoon weg "Boekerij" noemde en gevestigd was in een winkeltje van papierwaren in diezelfde straat. Het riep toen heel wat emoties op.
Een reactie posten