In Amsterdam woedt het Holland Festival weer. En naar een van de voorstellingen daarvan gingen Gerdien en ik. Spiritwalking, een ballet van Sol León en Paul Lightfoot, op muziek van Philip Glass (live gespeeld door het Kronos Quartet), gedanst door het Nederlans Dans Theater 1. Niet in een gewone theaterzaal, maar in de enorme hal van het Food Center Amsterdam, waar vroeger de groenteman zijn nering inkocht. De ruimte was in tweeën verdeeld, waardoor het gevoel van "verloren zijn" in die ruimte iets minder werd. Achter de zwarte wand op de foto werd de voorstelling gegeven. De aanpassing van de hal aan de voorstelling was verder minimaal. Dus geen gordijn dat opgaat voor het podium of zo. En de dansers dansten op de vloer, terwijl het publiek op een oplopende tribune zat.
Door de grote ramen in het dak was in het begin van de voorstelling het daglicht nog overheersend. Van lieverlee werd de kunstverlichting duidelijker.
Ja, hoe beschrijf je een dansvoorstelling? Een korte impressie vond ik op YouTube (waar anders?). We hebben genoten van de dansers, de choreografie, de muziek en het geheel in die enorme hal, waar dansers in volle vaart van de dansvloer af konden rennen of tergend langzaam konden opkomen of, zoals onder meer aan het eind, in het niet konden verdwijnen.
Het middendeel werd gedanst op een rode vloer, ontstaan doordat een groot aantal dansers als het ware een bladzijde omsloegen, waardoor de eerst witte vloer twee keer zo groot en rood werd. Later ging de rode bladzijde weer "dicht".
Het was een avond moderne dans op hoog niveau en we hebben er van genoten. Ja, het was erg warm, het flesje water dat bij het binnenkomen was verstrekt, was al lang op, maar we hadden als publiek nog genoeg energie over om dansers, musici en choreografen een geweldig warm applaus te geven na Spiritwalking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten