Om in het Paradijs te komen, kun je van verschillende voertuigen gebruik maken. Dit levert een wand vol schilderijen en tekeningen van mensen onderweg, te voet, te paard, en dergelijke. Jongstra constateert dat je in elk geval alleen schoongewassen het Paradijs kunt betreden. Een wand met schilderijen van mensen die "iets met water" doen levert dat idee op, met in het midden van de zaal een rij wastafels, allemaal netjes voorzien van een stuk zeep (zie foto) en op de plaats van de spiegel een portrettekening uit de collectie van het museum.
Er is een wachtkamer voor het Paradijs. Daar kun je onder meer nadenken over verstoorde verhoudingen in stoelen en tafels met natuurstenen platen.
Dan de vragen die opkomen als je eenmaal in het Paradijs bent: hoe is het klimaat daar, is er een andere fauna, zijn er andere bloemen, welke taal wordt er gesproken, en wat is de tijd in de eeuwigheid.
Bij de taal is als een soort waarschuwing dat er echt iets moet gebeuren, een schilderij van de onafgebouwde Toren van Babel gehangen.
Tegen de verveling in de eeuwigheid zijn er afbeeldingen van diverse bordspellen opgehangen en is er een treintje gevormd van een aantal Eames-stoelen. Ook over het eten in het Paradijs is nagedacht. En over de dreigende "overbevolking". Dat schijnt zich trouwens vanzelf op te lossen... In min of meer letterlijke zin (aldus de theorie van de Neo-wetenschap).
Op deze manier heeft Jongstra er voor gezorgd dat heel veel voorwerpen uit het bezit van het museum op een unieke manier zijn tentoongesteld. Dingen die je nooit naast elkaar ziet, maar die in dit verband gezet, een leuk verhaal vertellen.
Ik heb me wel vermaakt op deze paden naar het Paradijs!
1 opmerking:
wat een leuk concept! Snap wel dat je je daar vermaakt hebt ;-)
Liefs
Gerdien
Een reactie posten