Arthur, Koning voor eens en altijd

Op 4 februari 2011 schreef ik al dat ik Koning Arthur een van de indrukwekkendste figuren uit de literatuur vind. Hij wordt koning min of meer tegen wil en dank, alleen omdat hij een zwaard uit een steen kan trekken. Iedereen heeft het al geprobeerd, zonder resultaat, en dan mag de kleine Arthur het ook eens proberen. Met als gevolg dat hij Koning van Engeland wordt. Mede dank zij de goede raad van Merlijn ziet hij kans uit de vechtjassen van koningen en heren in Engeland, Schotland, Wales, Cornwall en zelfs Frankrijk, een vriendenkring te maken in de vorm van de Ridders van de Ronde Tafel. Ridder zijn is een erezaak en je helpt elkaar en zeker de koning, die altijd zo goed mogelijk recht probeert te doen aan iedereen.
De integriteit van Koning Arthur wordt uiteindelijk ook zijn valkuil. Als jaloerse ridders Sir Lancelot ervan beschuldigen dat hij regelmatig bij Koningin Guinevere op de kamer komt, moet de koning volgens de wet zijn koningin net zo goed tot de brandstapel veroordelen als hij een vrouw van mindere afkomst had moeten doen. Lancelot kan dat niet over zijn kant laten gaan en redt zijn koningin. Daarbij slaat  hij een paar van zijn beste vrienden, onder meer de broers van Sir Gawain, in het strijdgewoel dood. En dat levert hem de vijandschap op van Sir Gawain, die door Lancelot tot ridder is geslagen, maar die de dood van zijn broers wel moet wreken. Koning Arthur wordt daardoor meegesleept in een oorlog op Franse bodem tegen zijn beste vriend en de beste ridder van zijn tijd, Sir Lancelot. En zijn bastaardzoon Mordred ziet dan zijn kans schoon om de troon in Engeland te nemen en als het even kan de koningin er bij. Dat laatste lukt niet, maar in de strijd die Arthur, haastig terugkerend uit Frankrijk, tegen Mordred moet voeren, wordt Arthur dodelijk gewond.
Ik heb het verhaal net weer uit, deze keer in de bewoordingen van Sir Thomas Malory, Le morte d'Arthur.
Engels uit de 15e eeuw blijkt soms meer op Nederlands te lijken dan het huidige Engels, en daarom is het niet eens zo moeilijk te lezen. Wat me onder meer opviel, is dat ridders niet altijd stoer en sterk moeten zijn, maar ook soms wel dagen lang kunnen huilen van verdriet om het verlies van een vriend, bijvoorbeeld, en dat ze daarbij in zwijm vallen. Ze worden er voor mij sympatieker door.

Binnenkort de versie van Terence White maar weer eens lezen...