Waarom lees ik?

Vandaag, Koninginnedag, weer een hele stapel boeken gekocht op een boekenmarkt en gewoon uit een paar dozen op de rommelmarkt in het centrum. En dat terwijl er nog hele rijen boeken staan te wachten om gelezen te worden. Waarom ben ik zo verslaafd aan boeken?
Laatst las ik bij Ismael Kadare een beschrijving van het lezen die misschien een antwoord is op het waarom van mijn leesverslaving:
Het boek lag vlak naast me. Zwijgend. Op de divan. Iets plats en duns. Vreemd... Tussen twee stukjes karton zitten geluiden, poorten, kreten, paarden, mensen. Vlak op elkaar. Tegen elkaar aan geperst. Verdeeld over kleine, zwarte tekentjes. Haren, ogen, benen, handen, nagels, baarden, muren, bloed, deurgebons, hoefgetrappel, geschreeuw. Allemaal even gewillig. Blindelings gehoorzamen ze de zwarte tekentjes. De letters rennen in duizelingwekkende vaart nu eens de ene, dan weer de andere kant op. De a's, de f's, de g's, de y's, de k's, rennen, rennen. Ze sluiten zich aaneen en vormen een paard, een hagelbui. Rennen weer verder. Dolk, nacht, moord moeten worden gevormd. Dan weg, slaan, deuren, stilte. Rennen, rennen. Almaar door. Zonder ophouden. (citaat uit "Kroniek van de stenen stad").
Ja, die zwarte tekentjes brengen me naar verre oorden, laten me van alles meemaken en laten me genieten van de kunst van de schrijvers. Die zwarte tekentjes op papier, tussen twee stukjes karton, verleiden me steeds weer tot het kopen van boeken die ik nog niet heb. Die ook weer gelezen moeten worden voordat ze op hun plek in de boekenkast mogen gaan staan. Nee, van deze verslaving wil ik niet genezen worden!