Deze week bleek weer eens hoe snel de tijd voorbij gaat! Ik herinner me nog zo goed het bezoek aan onze vrienden in het Erzgebergte (DDR) in de herfstvakantie van 1989. Onze kerk was partnergemeente van de kerk in Sayda, en zo hadden we onze vrienden leren kennen. Omdat zij niet naar ons konden komen, gingen wij daarheen. En dat waren altijd fijne bezoeken. De buitenwereld werd letterlijk buitengesloten: als er een echt gesprek op gang kwam, werden de ramen en deuren gesloten. Je wist maar nooit... De huizen waren grauw, de straten slecht onderhouden, het bos in het Erzgebergte was zwaar ziek door de uitstoot van de fabrieken over de grens in Tsjechoslowakije.In die herfstvakantie bezochten we Dresden. Een rondleiding in de Hofkirche werd bijna een oproep om mee te doen met de vreedzame demonstraties op maandag en de gids vroeg openlijk om bijdragen voor de families van degenen die in die roerige dagen gevangen waren gezet. Ongehoord in de DDR. De opwinding was ook voor ons duidelijk voelbaar. In de Kreuzkirche lagen petities die ondertekend konden worden: nog zo'n fenomeen waar in de DDR geen plaats voor was. Veel mensen zetten hun handtekening, angstig soms nog, maar ze deden het. En op de puinhoop van de Frauenkirche was duidelijk het kaarsvet te zien van de kaarsen die daar wekelijks brandden.
Krenz volgde Honnecker op. Ook hij kon de beweging die op gang was gekomen niet stoppen. De Muur ging open.
Het lijkt nog maar zo kort geleden. Op de Duitse televisie heb ik de viering van 20 Jahre Mauerfall gezien. Walesa, Nemeth, Gorbatsjov, Genscher, ze werden toegejuicht. Ik werd er weer door ontroerd. Onze vrienden uit Sayda zijn inmiddels op veel plaatsen in Europa geweest. Ook bij ons. In de tijd van de DDR konden ze alleen maar van de Alpen, van Corsica, van Ierland dromen.
Er staan nog Muren in de wereld. Wanneer gaan de Koreaanse "muur" en de muur die Israeli's en Palestijnen scheidt open?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten