Parijs

Ook zonder de aanslagen van 13 november was ik de laatste tijd veel met Parijs bezig. Op heel verschillende manieren.
 - Ik (her)lees momenteel de boeken van Simenon over commissaris Maigret die ik in de kast heb staan, en dat zijn er aardig wat. In die verhalen wandel je als het ware mee door Parijs, de stad waar Maigret zoveel van houdt. De ene keer ben je in de smalle staatjes van de Marais, de andere keer in de luxe appartementen van de grandes boulevards. Maigret had nog geen mobieltje, geen internet en meestal niet eens een wapen op zak. Andere tijden...
 - Deze week heb ik de biografie van Stefan Zweig over Marie Antoinette, echtgenote van Lodewijk XVI, uitgelezen. Wat een verhaal! Marie Antoinette liet het Trianon bouwen, hield er allerlei feesten, ging uit in Parijs, liefst gemaskerd, en liet zich weinig aan het Franse volk gelegen liggen, totdat het te laat was. Door de Parijzenaars wordt ze, na de 14e juli 1789, stapje voor stapje afgezet als koningin en tenslotte veroordeeld tot de dood onder de guillotine. En ook al is Marie Antoinette geen goede koningin geweest, ze was geen slecht mens en het proces waarin zij ter dood veroordeeld werd, kan met de beste wil van de wereld geen eerlijk proces worden genoemd. De straf stond van tevoren al vast.
 - Met de drie dochters was ik eind oktober een lang weekend in Parijs. De eerste en meteen, in elk geval voorlopig, de laatste keer dat we met z'n vieren op pad waren, omdat één van de dochters inmiddels aan de andere kant van de wereld woont. En ook al liepen er in Parijs veel  soldaten met geladen geweer bij gebouwen als het Louvre en de Notre Dame, we hebben genoten van wat Parijs zoal te bieden heeft: lekker eten, stedenschoon, zitten langs de Seine, leuke winkeltjes, mooie parken, het Musée Picasso, foto's maken en nog zo het een en ander. Het was mooi weer, dus wat wilden we nog meer?

Als ik zo soldaten zie patrouilleren, vraag ik me altijd af of het zou helpen als er ineens iemand zou gaan schieten...
En Parijs is zo groot! Dus was het op 13 november blijkbaar niet zo moeilijk om plaatsen te vinden waar geen patrouilles liepen. Waar je met een geweer vrij kon beschikken over dood en leven van anderen. Volkomen willekeurig.
Parijs heeft al heel veel aanvallen gezien in haar lange geschiedenis. Ook deze aanval zal Parijs te boven komen. Maar wat een verdriet en angst is er weer gezaaid! En waarom????? Elke dag wordt op radio en tv geprobeerd het waarom van deze moorden te achterhalen. Helemaal begrijpen zullen we het nooit, denk ik.
Laten we zelf in elk geval blijven proberen mens, medemens te blijven. Er is al genoeg haat in de wereld.

Parijs...

Rare mannen

Onlangs twee boeken van Thomas Rosenboom gelezen: Vriend van verdienste en Zoete mond.
Ook Publieke werken en De nieuwe man staan in de boekenkast en heb ik gelezen.
Maar nu moet ik even stoppen met boeken van Rosenboom te lezen, want anders krijg ik toch wel een heel vreemd beeld van mannen!

Alle hoofdpersonages in de boeken van Rosenboom hebben of ontwikkelen een of andere obsessie, waardoor ze bepaald vreemd in de wereld staan. Soms heeft dat zelfs de dood tot gevolg (in Vriend van verdienste). De man die zijn huis niet meteen wilde verkopen aan de mensen die het Victoria Hotel in Amsterdam bouwden. Wat een slag zou hij slaan!
De scheepsbouwer in De nieuwe man ondervindt dat de toekomst niet altijd zo loopt als je die had uitgestippeld, zeker niet voor je kinderen.
En dan die dierenarts en de Heer van Angeldycke. De dierenarts is dierenarts geworden omdat hij met een zieke kat bij de dierenarts is geweest en de behandelaar erg bewondert. Dat wil hij ook. Het gaat een tijdje goed als dierenarts, hij trouwt zelfs, maar beschouwt dat en de vriendschap met een ander stel nog steeds als een soort wonder. Als zijn vrouw verongelukt met de vrouw en het kind van zijn vriend in de auto, komt hij dat niet te boven. Hij verhuist naar een dorpje en ontmoet daar Laura, een getrouwde vrouw met dochtertje, van wie hij het te pakken krijgt. Vooral door zijn ontmoeting met Laura gaat hij voor dierenarts spelen en de kinderen willen ineens allemaal een dier, ontmoeten elkaar elke dag met die dieren en als er iets is of als er niets is, helpt hij ze zonder rekeningen uit te schrijven. Laura vertelt hem van alles over de Heer van Angeldycke, ook wel Jan de Looper genaamd. En dat kan de dierenarts niet uitstaan! Die Jan de Loper heeft geld genoeg en is van jongs af aan uit op allerlei vreemde streken. Zijn bijnaam heeft hij gekregen doordat hij in zijn jonge jaren dwars door Celebes is gelopen en later nog eens op zijn sloffen naar Parijs is gewandeld. Hij stond door die streken altijd in het middelpunt van de belangstelling. Maar na de oorlog is dat allemaal minder geworden en als hij nog eens wat verzint, slaat het nauwelijks aan bij de mensen.
Ze blijven allemaal volharden in hun idee van hoe de wereld in elkaar steekt. En daar kun je wel mooi over schrijven, maar ik blijf het rare mannen vinden.
Fictie? Gedeeltelijk, want in een paar van die boeken staat ook nog dat het verhaal op ware berichten is gebaseerd...

Wennen...

Sinds een paar dagen heb ik een Facebook-account. Eigenlijk besta je dan pas tegenwoordig, zo lijkt het wel. Het is ook leuk van verre nichten en neven iets te horen en te zien en via de speciale FB-pagina voor Iona Volunteers 2015 te zien waar mijn collega's van deze zomer mee bezig zijn. En ook via FB bevriend zijn met je broers en zussen en je gewone vrienden heeft leuke kanten.
Maar ik heb ook dit weblog, waar ik al zeven jaar met enige regelmaat iets op schrijf en waar ik ook veel plezier in heb. Het bereik is ontegenzeglijk veel kleiner dan dat van FB. Maar het lijkt allemaal wat minder vluchtig op een blog.
Het is nog wennen: wat zet ik hier en wat zet ik daar? En ga ik de link maken tussen hier en daar?
Ik ga het met dit bericht eens proberen...
Ook hier: we zien wel wat er van komt!

P.S.: Ik zie net dat dit mijn 400e bericht is!