Van boeken krijg je nooit genoeg!

Zoals de volgers van mijn blog al weten, lees ik tamelijk veel. Ik geniet er van om met een boek in de hand in een soort "andere wereld" terecht te komen. Een wereld die de schrijver creëert en regisseert, al ligt dat de ene keer er meer bovenop dan de andere keer.

In Boetekleed van Ian McEwan ligt dat creëren en regisseren er dik bovenop. Het verhaal gaat over een schrijfster die in haar jeugd een valse beschuldiging handhaaft, waardoor uiteindelijk de levens van haar zus en een huisvriend worden vernietigd. Als aan het eind van het boek de schrijfster zelf aan het woord komt, horen we heel kort hoe dat is gegaan. In het verhaal dat erover is geschreven, hebben de twee nog wel een tijd samen gehad. Ik vind het altijd leuk om te lezen hoe een schrijver met de stof verschillende kanten op kan en bewust voor een versie kiest. In dit geval voert McEwan een schrijfster op, die op haar beurt, net als hij, voor een bepaalde versie van het verhaal kiest. Ja, dergelijke "spelletjes" vind ik heerlijk!
En ook als de schrijver het helemaal niet heeft over de diverse mogelijkheden, dan moet je als lezer toch weten dat wat er voor je ligt, een keuze van de schrijver is.

Een ander boek dat ik, voor zover mogelijk, achter elkaar heb uitgelezen, is Stoner van John Williams. Een boek dat al in 1964 is uitgekomen, midden in de tijd van de Vietnam-oorlog en de seksuele revolutie. Als je het boek leest, dan snap je dat er toen nauwelijks aandacht voor het boek was. Waarom nu dan wel? Misschien omdat we ook "slow food" en "onthaasten" ontdekt hebben?

In de eerste alinea van het boek geeft de schrijver al weg dat William Stoner sterft en dat zijn collega's een middeleeuws manuscript ter herinnering aan hem aan de universiteit schenken. Dan volgt het levensverhaal van deze Stoner, die dus zijn hele leven, nadat hij als student daar is gekomen, aan dezelfde universiteit blijft verbonden. Hij is een goede docent, meestal niet een bijzondere. Zijn vrouw is seksueel gefrustreerd (doorgegeven frustratie van haar moeder), waardoor het huwelijk geen succes te noemen is. Nog een reden, misschien, waarom het in de zestiger jaren geen bestseller werd? Hoogtepunten in zijn leven zijn de tijd dat hij voor zijn kleine dochtertje zorgt, zijn affaire met een studente en de ruzie met een collega. Maar het is zo goed beschreven allemaal. Je ziet het voor je. Je leeft met Stoner mee en zijn vijanden zijn die van jou. Misschien zou je zelf al lang een keer met de vuist op tafel hebben geslagen, maar zo is Stoner niet.
Een min of meer gewoon leven. Leven de meesten van ons niet ook zo'n gewoon leven? Maar het wordt meestal niet zo knap geregisseerd opgeschreven!