Het wandelen in Nederland is een tamelijk overzichtelijke bezigheid. Je kunt meestal zonder kaart prachtige wandelingen maken door paaltjes te volgen met pijlen in een bepaalde kleur. En dan kun je van tevoren ook nog uitzoeken hoe lang die wandeling is.
In Noorwegen en in IJsland gaat dat anders. Daar kan een wandeling gemakkelijk verkeerd aflopen.
Tenminste, zo lees ik in de boeken van Jón Kalman Stefánsson bijvoorbeeld. Hij schreef een prachtige trilogie bestaande uit Hemel en hel, Het verdriet van de engelen en Het hart van de mens. Vooral in het tweede boek, een tocht in wat eigenlijk voorjaar zou moeten zijn, blijkt de wandeling heel gevaarlijk: onderweg een huisje vinden, al dan niet met bewoners, kan van levensbelang zijn. En sneeuw ligt niet altijd op vaste grond: het boek eindigt met een val over de rand van een klif. Voor de hoofdpersoon, een jongen van een jaar of 16 / 17, heeft niet alleen de natuur veel kracht, ook woorden hebben dat voor hem. Die combinatie maakt de hele trilogie zo bijzonder.
In het boek van Per Petterson, Paarden stelen, is de natuur vooral een kracht die herinneringen oproept. Een rivier die woester is dan de beekjes hier in Twente, dichte bossen, een huisje op een goede afstand van het dorp. Trond gaat er wonen na zijn pensionering. Alleen met een hond. Toen hij een jaar of 14 was, heeft hij met zijn vader een zomer doorgebracht in een soortgelijk gebied aan de Zweedse grens. Wat daar toen gebeurd is, komt allemaal terug in de herinnering van Trond als hij in zijn nieuwe woonplaats een van de mensen ontmoet die in die zomer lang geleden een belangrijke rol speelde. Ook hier ruige natuur, waar je bij sneeuwval op moet passen: Trond voelt zich juist bij de wandeling in de sneeuw niet lekker, en hij moet zich er toe zetten om niet gewoon te blijven zitten (en dood te vriezen).
Prachtige boeken, die van Stefánsson en Petterson! Goed voor als je na de wandeling weer lekker thuis zit!
1 opmerking:
Fijn verhaal zo vlak voor we het Keplertrek gaan doen! -)
Een reactie posten