Naar Santiago de Compostela (2)

  Nu ik weet dat ik naar Santiago de Compostela ga, ook eens in de boekenkast gezocht naar relevante boeken. En daar kwam ik Coelho weer tegen. Een jaar of wat geleden gekocht en gelezen, nu herlezen. De ondertitel is Dagboek van een Magiër. De ik-verteller gaat de tocht maken onder leiding van een Gids, Meester, en hij moet onderweg een aantal dingen leren en over zichzelf te weten komen. Doel van de tocht is het vinden van zijn zwaard, zo denkt de verteller als hij aan de tocht begint. Naarmate de tocht vordert, komt hij er achter dat het nog belangrijker is dat hij weet wat hij met dat zwaard gaat doen. Als hij dat weet, is het vinden er van niet zo moeilijk meer.
De Camino als een zoektocht, een queeste. Net als de ridders van Koning Arthur, die op zoek gingen naar onder meer de Heilige Graal. Om die te kunnen vinden, moest je die Graal ook waardig zijn. Anders kon je net zo goed thuisblijven.
Moet ik dan ook niet een doel hebben op mijn tocht naar Santiago? Staat de Camino niet voor de levensweg, die je loopt, met een Gids, met de mensen om je heen, tot aan het eind? Onderweg goed om je heen kijken, openstaan voor hetgeen om je heen gebeurt, en waar nodig steun geven en ook steun ontvangen als je het alleen even niet redt. Het mooie van een pelgrimstocht is dat het geen wedstrijd is. Dat is het leven ook niet. Daarom kun je er de tijd voor nemen. Dat is dan ook mijn voornemen voor mijn tocht: dat ik er de tijd voor neem. Voor de mensen die samen met mij de reis maken, voor de mensen die ik ontmoet, voor de natuur en voor de cultuur die we zien.
Al schrijvend aan deze blog dus een goed voornemen geformuleerd.
En daar kom ik zeker op terug.