Pelgrimage

De laatste weken kom ik dikwijls het woord pelgrimage tegen. Komt dat omdat ik het een mooi woord en een prachtig begrip vind, dat ik het opmerk zodra het ergens voorkomt? Of is het inderdaad aan populariteit aan het winnen?

• Een van mijn collega's wees me op het boek Pelgrimage, een spirituele reis van Ian Bradley. Een prachtig boek over de oorsprong van het pelgrimeren en over de hedendaagse praktijk van de pelgrimstochten. Bradley beschrijft alleen  pelgrimsoorden waar hij zelf als pelgrim is geweest. Dat zijn er heel wat. Iona is een van de plaatsen die hij beschrijft. Dat is voor mij bekend terrein en ik herken er veel in.
  Labyrinten, een plankje met herinneringen aan een bepaalde plaats in de kamer: je hoeft niet ver weg, aldus Bradley, om als een pelgrim alles wat bekend is achter je te laten en op weg te gaan.

• Ik lees momenteel in het boek van André Brink, Kennis van de avond. Een boek uit de tijd waarin apartheid nog een gruwelijke werkelijkheid was in Zuid-Afrika. De vader van de hoofdpersoon, een kleurling, had zijn hele leven, ook toen hij met zijn baas mee moest gaan vechten in Europa tijdens de Tweede Wereldoorlog, een boek bij zich dat De Pelgrimsreize naar de eeuwigheid als titel had. De bewakers van het kamp waarin hij als krijgsgevangene terechtkwam waren ervan overtuigd dat het boek een code bevatte, die hij wel zou vertellen als ze hem maar genoeg martelden... Een lot dat zijn zoon ondergaat omdat hij de apartheidswetten heeft overtreden en een moord heeft begaan. Heel indringend beschrijft Brink hoe deze zoon, Jozef Malan, in de cel met zijn verminkte lichaam alles achter zich laat, zelfs zijn lijf in zekere zin, en zijn geest niet laat breken. Hij krijgt de doodstraf en gaat die straf rustig tegemoet.
  
  
• Dan is er de Pelgrimscode, een soort spelprogramma van de EO op televisie. Wat ik er intussen van gezien heb (alleen maar vooraankondigingen) belooft niet veel goeds. Op een pelgrimsreis doet ieder er toch juist z'n best voor dat iedereen mee kan, dat er eens een keer geen wedstrijd is van wie het snelst, het slimst, het sluwst is? Het wezen van een pelgrimstocht is voor mij dat je met elkaar onderweg bent, dat je elkaar, de elementen van Gods schepping (ook tegenwind en regen) aanvaardt, dat alle pelgrims gelijk zijn (mijn blaar is net zo pijnlijk als die van elke andere pelgrim) en dat je er op vertrouwt dat je ook aankomt. Hoe kun je dan een pelgrimsspel verzinnen waarbij telkens kandidaten afvallen?
  
  
• Een mooie tegenhanger van de Pelgrimscode  is De Wandeling, een programma van de KRO waarin de presentatrice in november, de maand van de spiritualiteit, telkens een stuk van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostella aflegt met een andere "bekende Nederlander". Daar gaat het echt om de kern van pelgrimeren: aandacht voor elkaar, elkaar vragen stellen die er toe doen, genieten van wat er onderweg te zien is en de tocht, het onderdak, het eten te nemen zoals het is.

Pelgrimeren. Het hoeft niet ver weg. Voor mij is een wandeling, meestal in m'n eentje, in de omgeving ook al een stukje pelgrimeren. Ooit liepen we als gezin, vader, moeder en drie dochters, in de zomervakanties Lange Afstands Wandelpaden, met alles wat we nodig hadden op onze rug. 's Morgens opstaan, inpakken en op pad gaan zonder te weten waar je 's avonds de tent op zou kunnen zetten. Ik heb dat altijd heerlijk gevonden. Helaas willen de knieën niet meer zoveel gewicht torsen en kom ik er ook niet meer zo ver mee. Nu is het een wandeling van meestal 6 tot 8 kilometer. Genieten van de natuur, stilte voelen in jezelf. En een vriendelijke groet voor wie je tegenkomt op je pad.
Bon Camino!