We hernieuwden de kennismaking. Wat is er in onze levens veel gebeurd! En wat waren de gezinsomstandigheden ook toen we samen naar school gingen, al verschillend. Dingen die je niet wist van elkaar, maar die wel bepalend zijn geweest voor hoe elk van ons in het leven kwam te staan.
En wat werd toen het schooladvies voor het vervolgonderwijs nog bepaald door wie je ouders waren... Niks stimuleren, nog eens een andere manier zoeken om leerlingen toch verder te helpen. Dyslexie was nog niet "ontdekt".
Ik mocht zelf "op" voor het toelatingsexamen van het lyceum. Nou, fijn hoor: een paar keer per week 's morgens voor schooltijd al naar Franse les, na schooltijd 's middags extra rekenen en taal, en dan ook nog eens per week voor de meisjes een gymles die tot na de normale schooluren doorging. Ik heb wat overuren gemaakt dat jaar!
Of het me ook echt wijzer heeft gemaakt? Ik kende rekentrucjes en jaartallen. En ik kon spellen en zinnen ontleden. Daar heb ik nog steeds wat aan. Zeker omdat ik zo graag vreemde talen spreek en lees. Maar verder is mij weinig inzicht en begrip bijgebracht op de lagere school. Gelukkig heb ik dat op het Christelijk Lyceum Delft en daarna ruimschoots kunnen inhalen.
Onze vijf levens zouden stof kunnen zijn voor evenzoveel boeken. Ze hoeven niet geschreven te worden. Zo op een zondagmiddag een keer elkaar bijpraten is veel leuker dan er over lezen.
We gaan proberen nog meer klasgenoten te achterhalen om een echte reünie te organiseren.
We verheugen ons er nu al op!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten