De Slinger van Foucault

Het is gelukt: ik heb in het afgelopen weekend De Slinger van Foucault van Umberto Eco uitgelezen. Niet dat het een saai boek is of zo, maar het zijn wel meer dan 650 pagina's met heel veel informatie over alle mogelijke geheime genootschappen. Eco steekt heerlijk de draak met die genootschappen. Hij laat drie redacteuren van een uitgeverij van boeken over occulte zaken fantaseren over hoe het nu precies gegaan zou kunnen zijn met het Plan van de Tempeliers. Die Tempeliers keken vooruit en bedachten dat steeds na een aantal generaties er een ontmoeting moest plaatsvinden tussen leden van de orde uit diverse landen. Ergens schijnt het misgegaan te zijn (verkeerde kalender gebruikt?). Nu reconstrueren ze dus, gewoon als een spelletje, dat Plan. Bij een plan hoort een geheime kaart en een aanwijzing over hoe je die moet lezen. De slinger van Foucault zou, aldus de drie, op een bepaald moment op een bepaalde dag de plaats aanwijzen van de geheime plaats waar alles samen zou vallen. Als je de juiste kaart maar vond. Ze putten uit historische feiten en de manuscripten die de uitgeverij krijgt aangeboden. Dan is er ook een adviseur van de uitgever die er veel over weet en die hen meeneemt naar geheime ceremoniën. Uiteindelijk krijgen de geheime genootschappen lucht van het Plan, mede dank zij de adviseur, en die nemen het allemaal heel serieus. Zo serieus, dat het een van de redacteuren het leven kost.
Als je gaat zoeken, zo wil Eco zeggen, worden zelfs boodschappenlijstjes geheime berichten en kun je alles met alles laten samenhangen. Complottheorieën zijn niet moeilijk te maken. En ondanks de ironie van Eco blijven complottheorieën en geheime genootschappen gewoon bestaan.