Wil je danser worden, dan moet je vroeg beginnen. Heb je geluk, doorzettingsvermogen en talent, dan kun je een tijdje in de top van een balletgezelschap meedoen. Maar daarna?
Mikhail Baryshnikov en Ana Laguna hebben in de Rabozaal van de Stadsschouwburg in Amsterdam laten zien dat ouder worden weliswaar beperkingen kent, maar daarom niet minder waardevol is.
Ik was er bij en ik keek er naar. Van tevoren wist ik niet precies wat het programma inhield. Geen recensies gelezen of zo. Alleen een klein stukje repetitie van het duet en een kort interview met beide dansers.
Ana Laguna zei in dat interview dat ze niet meer moet willen wat ze vroeger kon.
Baryshnikov liet het op het toneel zien: hij danste Years later, een soort duet van de jonge Baryshnikov, groot geprojecteerd op de achterwand van het toneel, met de huidige danser. Nee, hij is niet meer de lichtvoetige danser die de hoogste en ingewikkeldste sprongen maakt. Maar wat een theaterman, wat een moed om ook het publiek te confronteren met het ouder worden. En wat prachtig, hem met zichzelf mee te zien dansen of in verwondering / bewondering te zien kijken naar de jonge danser.
Ana Laguna danste Solo for Two. Een stuk vol woede, wanhoop, verdriet, vanwege de man. De zaal voelde het mee en was doodstil.
Het duet Place, speciaal gechoreografeerd voor deze twee dansers door Mats Ek, was een prachtig slot. Twee mensen die elkaar in het verleden gekend hebben, ontmoeten elkaar weer en maken daarbij allerlei emoties door: droefheid, vreugde, aarzeling, vrijpostigheid, het hele leven was er in te zien.
Oud is anders dan jong. Oud is in deze voorstelling misschien wel veel interessanter en veelzeggender dan jong. Ik was er bij en ik werd geraakt door die twee dansers, allebei rond de 60, op dat grote toneel. Ik was niet de enige die het prachtig vond, zo bleek uit het enorme applaus na de voorstelling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten