Ding 9: Mijn visie op Web 2.0

Inhakend op de titel boven de twee dingen waar ik nu mee bezig ben, wil ik voor mezelf de vraag beantwoorden: Wat heb je nu geleerd, spelende vrouw?
Ik heb geleerd een weblog te maken en daar wat mee te stoeien. Daarbij valt me op dat collega-23-dingers wel kijken op elkaars weblog, maar er zelden op reageren via de reactiemogelijkheid op weblog. En dat vind ik zelf ook lastig. Het wordt zo gauw een oppervlakkige reactie van leuk, vind ik ook, of iets van dien aard en dan vraag ik me meteen af of de blogger daarop zit te wachten. Mijn dochters vinden het geweldig dat hun moeder een weblog heeft en voor hen heb ik ook de weblog zo ingesteld dat iedereen kan reageren, maar tot op heden hebben zij ook alleen mondeling gereageerd. Dus meiden...
Over de RSS-feeds heb ik het lang en breed gehad, daar voeg ik niets meer aan toe (zie bericht van 8 april 2008).
Dan Flickr. Wat foto's er op gezet, en er wat mee gespeeld. Aardig, maar of ik daar nu echt gebruik van ga maken? Wat moet iedereen met mijn foto's? En wil ik zien wat iedereen overal aan plaatjes heeft geschoten? En er commentaar op geven? Daar zijn toch fotoclubs voor? Ik geniet het meest van de foto's die gemaakt zijn door mezelf of door medereizigers, waarbij je je eigen herinneringen hebt. Dat ontbreekt totaal als ik foto's van anderen zie. Uiteraard heb ik het dan niet over de foto als kunstuiting. Nee, aan het delen op deze manier heb ik niet zo'n behoefte.
Een concrete toepassing heb ik wel bedacht: foto's van de DOBO-reis naar Parijs op Flickr zetten. Hebben alle DOBO-leden inmiddels een Flickr-account? Dan zouden we daar een groep van kunnen maken. Nu alleen nog een beetje tijd, dan kan het gerealiseerd worden.

Tot nu toe vind ik het erg leuk met allerlei mogelijkheden van Web 2.0 kennis te maken. Je weet waar anderen het over hebben. Maar ben ik erg ouderwets als ik voor mezelf concludeer dat ik niet zo'n behoefte heb aan het oppervlakkige en jachtige van de wereldwijde verbindingen? Ik merk dat ik het liefst gewoon zelf wil blijven bepalen wanneer ik ergens iets over wil weten, en dan ga ik op zoek. Ik hoef het niet allemaal in hapklare brokken op mijn scherm te krijgen. En ik wil graag dingen delen, maar niet met de hele wereld. De wereld zit niet op mijn bijdragen te wachten, en ik omgekeerd ook niet op alles wat iedereen maar op het net zet.

Ik ga gewoon verder met de Dingen, maar ik merk wel dat ik kritischer wordt.

O ja, nog een toepassing: een weblog voor de secretaresses van de Rijnbrink Groep, waar we als collega's vragen, opmerkingen en probleempjes over ons werk kunnen uitwisselen. Die gaat er komen. En wie weet ook nog wel een wiki. Maar zo ver ben ik nog niet gevorderd met de cursus.
Aantal woorden: 518. Is weer ruim voldoende voor dit bericht.